Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην γειτονιά του Ιόλα. Από την εφηβεία μου, την δεκαετία του ΄90, το μόνο που θυμάμαι είναι η αρπαγή, η εγκατάλειψη και η αποσύνθεση του χώρου, αργή και σταθερή. Όλοι ήθελαν ή θα ήθελαν ένα κομμάτι του, υλικό ή άυλο για την όποια εκμετάλευσή του πρός όφελός τους, λες και το οτιδήποτε που σχετίζεται μαζί του έχει την μαγική ικανότητα να σε κάνει Ιόλα.
Όταν λοιπόν μου προτάθηκε να συμμετάσχω στο πρότζεκτ, ήταν σχεδόν αναπόφευκτο το τι θα κάνω.
Η πρότασή μου είναι ένα συμμετοχικό γλυπτικό έργο, ας το πούμε πάζλ, ξύλινο διαστάσεων 120cm x 160cm. Τα κομμάτια του θα είναι είτε τετράγωνα και ορθογώνια παραλληλόγρραμμα είτε μόνο ορθογώνια παραλληλόγραμμα (θα το ορίσει η σύνθεση). Μεταξύ τους θα είναι ανισομεγέθη και ανισοπαχή. Στην συνολική εικόνα που θα συγκροτούν θα υπάρχει σχεδιασμένη η μορφή του Ιόλα, γραμμική και μονόχρωμη. Στα επιμέρους κομμάτια του έργου θα υπάρχει επίσης η μορφή του, και εδώ γραμμική και μονόχρωμη, και το μέγεθός της θα ορίζεται από το κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Θα λειτουργεί δηλαδή σαν αυτόνομο έργο και ταυτόχρονα θα είναι και μέρος του όλου.
Το ενδιαφέρον, για εμένα τουλάχιστον, είναι ότι ο καθένας ή η καθεμία θα μπορεί πάρει ένα κομμάτι του έργου, το οποίο θα μπορεί να «σταθεί» και μόνο του, μέχρι να τελειώσουν. Η αποδόμηση του έργου για εμένα είναι η πραγματικότητα που έχω γνωρίσει και συνήθως αναπαράγουμε τα βιώματά μας, οπότε και εδώ θα μπορείς να πάρεις από το έργο ότι σου αρέσει.
Όλο αυτό το κάνω ελπίζοντας ότι κάποια στιγμη θα λήξει αυτή η πολυετής διαμάχη που αφορά στα πάντα γύρω από τον Ιόλα και το σπίτι του, η Βίλα Ιόλα, το μόνο στο οποίο μπορούμε να αναφερθούμε γιατί πλέον είναι δημόσιο (Δημοτικό) περιουσιακό στοιχείο, θα αναμορφωθεί και θα συνεχίσει να υπάρχει μέσα από την νέα του ιδιότητα-ταυτότητα.
Ι-όλα ή τίποτα 