Ευθαλία Θλιβερού

Η Ευθαλία Θλιβερού γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα και σπούδασε ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Ρώμης. Ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης με τίτλο Εκπαίδευση και Πολιτισμός στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στη Ρώμη και στην Ελλάδα. Το εικαστικό της έργο έχει ως βασικό πυρήνα την παρατήρηση του φυσικού στοιχείου και την αποτύπωση του σε μια προσπάθεια ανάλυσης και αφαίρεσης των στοιχείων αναγνώρισης του. Ζει και εργάζεται στην Αθηνά ως εκπαιδευτικός εικαστικών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. 

Έργο

Εικόνες ενός παραπαίοντος κόσμου (2024)
Μικτή τεχνική, ξηρά υλικά 
135Χ190 εκ.

Ο φυσικός κόσμος μας περιφράζεται και φυλακίζεται από την ανθρώπινη ανάγκη για την οριοθέτηση του φαντασιακού. Μέσα στο περίκλειστο που δημιουργείται για να διασκεδαστεί η ανθρώπινη ανασφάλεια, ο κόσμος αυτός παραπαίει.

Εργαστήριο

Χαρτογραφώντας τον τόπο μου
Περιπατητικό εργαστήριο

Εισηγήτριες: Βάλια Καραπιδάκη – Ευθαλία Θλιβερού

Περιπλανηθήκαμε στην πόλη επιχειρώντας την διερεύνηση του ταυτοτικού πολιτισμικού της μοντέλου. Του μοντέλου της δημιουργικότητας, της ευρείας απήχησης πολιτισμού και της καθημερινής ζωής. Περιπλανηθήκαμε στους δρόμους, τα πάρκα και τα πλατώματα, μιλήσαμε με κατοίκους και βιώσαμε για
μια δεδομένη «στιγμή» την πόλη που δεν μπορούμε να «δούμε» , ή να «δείξουμε».

Περιπλανηθήκαμε ακολουθώντας μια διαδρομή το σχήμα της οποίας αναπαρίσταται στο χάρτη αλλά διατηρείται χαραγμένο μόνο στη μνήμη και τη φαντασία μας.

Εγκατάσταση

διατίθεται, 2023
Ευθαλία Θλιβερού – Φοίβος Σοφικίτης
Ζωγραφική σε χαρτί, προβολή
133 Χ 177 εκ., 3:09′ 

Το έργο αποτελείται από παραφράσεις των αναγγελητηρίων ενοικίασης και πώλησης ακινήτων. Διατηρεί την μορφολογία της κλασσικής γοτθικής γραμματοσειράς και το τρίτο ενικό πρόσωπο στην παθητική φωνή. Επεκτείνει την πληροφορία σε διάφορες καταστάσεις που βιώνονται μέσα στη σύγχρονη στέγη, ως φαινόμενο αναγγελίας τους στο θεατή, με σκοπό τον στοχασμό.

Στην παραπάνω κατεύθυνση αποτελεί μια οπτική αλληγορία των ορίων ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο χαρακτήρα της στέγης και ένα εικαστικό σχόλιο που αναζητά το κοινωνικό του υποκείμενο.