Φεστιβάλ Ρεματιάς Χαλανδρίου| 2018:«Σύγχρονη Τέχνη Νέων Μέσων στην Εκπαίδευση», Ρέθυμνο| 12^ο Φεστιβάλ Οπτικοακουστικών Τεχνών, Κέρκυρα| 2014: «Imago Mundi», Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα|2011:«Μικρογεωγραφίες I» –  ART-ATHINA| 2009: «Heaven, Live»: 2^η Μπιενάλε Αθήνας, ομάδα Φιλοπάππου| 2005: 3^ηΜπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης, Τασκένδη| 2004: «Παραδείγματα», 9^η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής Βενετίας, ομάδα Φιλοπάππου| 2003: «Scan Istanbul: Suburbs of a 21^st century metropolis»).
Έχει συνεργαστεί με εικαστικές και θεωρητικές ομάδες (European Art Science Technology Network, ομάδα φιλοπάππου, the reading group). Έχει μεταφράσει θεωρητικά κείμενα: Μα είναι αυτό τέχνη;(ΠΛΕΘΡΟΝ, 2004), Το Πολιτικό στην Τέχνη (ΕΚΚΡΕΜΕΣ, 2008).
Την ενδιαφέρει η έρευνα και χρήση ψηφιακών και διαδραστικών τεχνολογιών, στην τέχνη και την εκπαίδευση. Επιχειρεί συνεργασίες που εμπλουτίζουν τις προσωπικές αναζητήσεις.

Ιστοσελίδα: https://mantyalbani.wixsite.com/mantyalbani

---

Συμμετοχικό εργαστήριο

παλαιότερα. Προσπαθώ να δημιουργήσω μία εικόνα στο μυαλό μου. 

Ηχογραφώ ή κρατώ σημειώσεις από την αφήγηση. Τους ζητώ να τοποθετήσουν ένα σημάδι στο χάρτη, εκεί όπου διαδραματίστηκε το περιστατικό. 

Σύμφωνα με το σκεπτικό, ο χρόνος είναι «ελαστικός», συστέλλεται ή διαστέλλεται, όλα συνυπάρχουν την ίδια στιγμή είτε στην υλική πραγματικότητα είτε στη φαντασία, μέσω της μνήμης και των αναπαραστάσεών της. Τόσο τα ορατά όσο και τα αόρατα, σκέψεις, αναμνήσεις, εικόνες, τραύματα, συνεχίζουν να υπάρχουν και να «ζουν» σε παράλληλες και επάλληλες πραγματικότητες.

Μέσα από τις διηγήσεις και τις μικροϊστορίες, ενδεχομένως αναδύεται –με κάπως άναρχο αλλά ποιητικό τρόπο- το κλίμα, το ύφος μίας μικρής κοινωνίας.

Μετά από επεξεργασία, ο χάρτης με τις αφηγήσεις, ως ενιαίο σύνολο, θα αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του πρότζεκτ: https://iolaitipota.com/

---

Εικαστικό έργο

---

Εγκατάσταση

Φαντάστηκα λοιπόν [το σύνορο], δηλαδή μία ανθρώπινη διανοητική κατασκευή, σαν ένα «παγωμένο» εξωτερικά κέλυφος που συμπιέζει έναν ζωντανό οργανισμό μέχρι να τον συνθλίψει ή μέχρι να τον αναγκάσει να προσαρμόσει ανάλογα το σχήμα του θέτοντας όρια στην ελεύθερη (προς κάθε κατεύθυνση) ανάπτυξή του. Η μειωμένη διαφάνεια παραπέμπει στο θάμπωμα που προκαλεί η ανάσα πάνω στο τζάμι, λειτουργεί όμως και ως σχόλιο για το «ομιχλώδες», μεταβατικό τοπίο της εποχής της παγκοσμιοποίησης και την αποσπασματικότητα της πληροφόρησης.
Παρόλα αυτά, το «οργανικό» στοιχείο παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτο: ξεγλιστρά από την ασφυκτική πίεση που του ασκούν οι αντίρροπες δυνάμεις που προσπαθούν να το «καλουπώσουν», να το ορίσουν και περιορίσουν, ξεχειλίζει και ξεπερνά το προαποφασισμένο πλαίσιο.»

Απόσπασμα από το κείμενο που συνόδευε το έργο, όταν παρουσιάστηκε στην έκθεση «38ος Παράλληλος – Ο Ορίζοντας», στο Σκιρώνειο Μουσείο Πολυχρονοπούλου.